Ervaringen

Trimco was zo groots met zijn 1e prijs die hij had gewonnen op de Champions League Keuren.

Hoe kan een fijn persoon op het juiste moment in je leven komen……

Onze fantastische vader en mijn kanjer was ziek en terminaal. Natuurlijk hadden we wel nagedacht over hoe we alles zouden willen na zijn overlijden maar toch nooit echt op papier gezet of uitgebreid besproken. Dat was een stap te ver voor Trimco.

In de laatste weken, toen de ziekte Trimco al meer in zijn macht kreeg, kwam mijn moeder met de naam van Yvonne naar mij toe. Ze had haar gesproken en gevraagd of ze ook bij Trimco zijn uitvaart wat kon betekenen. Natuurlijk! Met alle liefde, was het antwoord.

De dag voor Trimco zijn overlijden kwam Yvonne bij ons langs en hebben we met een warm en fijn gesprek elkaar alvast wat leren kennen. Trimco kon hier helaas al niet meer aan deelnemen omdat het snel ging. Wel heeft ze hem liefdevol zijn hand vastgehouden en hem kracht gewenst voor dat laatste stuk.

De dag daarna stond voor ons de wereld stil….. Het verliezen van je echtgenoot, grote liefde en vader van onze kinderen is verschrikkelijk. Maar je moet op dat moment wel ontzettend veel regelen!

Toen was daar onze reddende engel Yvonne. Zo ontzettend warm en liefdevol heeft zij alles voor de Herdenkingsdienst in gang gezet en geholpen met alles wat die dagen moest gebeuren. Overal stond ze voor open en we hebben het ook gedaan zoals Trimco was.

De Herdenkingsdienst was prachtig. Yvonne had er een zeer persoonlijke dienst van gemaakt met mooie woorden, gedichten, symbolen en muziek die we samen hadden uitgezocht. De kerk zat vol en zoveel mensen die ook na afloop vonden dat het een zeer mooie en persoonlijke dienst was geworden.

Een geweldig mens ben jij Yvonne, die op het juiste moment bij ons kwam! Dank je wel!

Liefs Jolanda, Lars, Kris en Nienke de Jonge

Hoe gruwelijk is het om elke dag op te staan en te weten dat je op kort termijn er niet meer op aarde bent. Dat je bewust afscheid gaat nemen van je naasten en je leven dat je zo lief is.

Dan komt een moment dat er “dingen” geregeld moeten worden. Je gaat om de tafel met de huisarts, de wijkverpleging en de uitvaartleidster.

Hoe geef je cachet aan een uitvaart ?

Natuurlijk zijn er speeches, muziek en ook de uitvaartvereniging zal het “ aankleden”.

De kerk biedt rituelen, maar het voelt niet goed om daar te liggen als je daar nooit meer komt.

Zeg dan maar hoe je het hebben wilt……..

Het antwoord kwam van de Ritueelbegeleider Yvonne Heddes. We hadden via familie van haar gehoord. Zij kwam met passende rituelen, op maat zeg maar. Het toepassen van symbolen, het werd niet opgedrongen; het was oprecht en met gevoel gebracht. En het ging niet alleen om de symboliek zelf ook om het proces. Zij voelde aan wat nodig was. Zij kwam bij ons over de vloer en maakte deze moeilijke dagen gemakkelijker om door te komen. We konden alles met haar bespreken. Dat was prettig dat je ook over honden of reizen kon praten.

De spullenbak van mijn man was zijn persoonlijk symbool. Deze stond zelfs voorop de rouwkaart.

Omdat hij hem zelf niet meer leeg kon halen, hebben alle mensen deze gevuld met “bouwsteentjes”; Hierop mochten zij een persoonlijke herinnering schrijven. Dit was troostend voor ons gezin.

De Ritueelbegeleider zien wij als een aanvulling op de uitvaartverzorging en niet als vervanger.

Wij waren heel dankbaar voor het aanreiken van de symbolen en rituelen maar nog meer voor haar “warme “deken van haar persoon.

Familie Kunst

Ik ontmoette Yvonne voor de deur bij de familie waar ik heen ging voor uitvaartbespreking.

Het was niet zomaar een bespreking….het ging om de uitvaart van een jonge moeder en haar zoontje die verongelukt waren…… Een zeer heftig sterven van twee jonge mensen die nog niet móchten sterven….

Ik had Yvonne gevraagd om ook te komen deze avond, omdat ik het gevoel had dat dit té groots en té heftig was om alleen aan te pakken, er moest meer gebeuren in deze situatie.

Er moest behalve de praktische kant van de uitvaart, alle regelzaken, ook veel extra aandacht zijn voor alle hevige emoties.

Deze moesten naar mijn idee op één of andere manier gekanaliseerd worden en er moest gezorgd worden dat er extra mooie invulling gegeven kon worden aan het aanstaande afscheid van moeder en zoon.

En…daar was Yvonne…

We hadden elkaar nog nooit ontmoet, maar ik voelde meteen dat het klikte.

Yvonne en ik zijn als een geölied team opgetrokken in de dagen die daarop volgden.

Samen met de familie zetten we alles op de rit wat er gebeuren moest en konden we samen ruimte creëren om alle emoties de vrije loop te laten en ook om de emoties om te zetten in mooie dingen die bedacht konden worden om het afscheid vorm te geven.

Yvonne is een vakvrouw, ze reikte op de juiste momenten de juiste ‘tools’ aan voor vormgeving en invulling en met haar oprechte medeleven, warme nabijheid én haar gulle lach, wás ze er echt voor de familie én voor mij als collega.

Yvonne, je bent een schat, bedankt voor de mooie, intense samenwerking.

Deze week- die voelde als een achtbaan- zal ik niet snel meer vergeten…….

Zondag 16 maart 2014 overleed onze jongste zoon Alex op 19 jarige leeftijd, een zelf gekozen dood. Naast het verdriet was de ontreddering groot. Zelf hadden we een uitvaartbegeleider gebeld die de praktische zaken van ons overnam. Yvonne kwam bij ons vanuit de parochie, ze zou als vrijwilliger de avondwake vormgeven. Alex was niet kerkelijk en daarom wilden we geen gebruikelijke avondwake. Hoe en of we dat op een andere manier wilden / konden opvullen wisten we niet. Zoals ik al zei, ontredderd.

Yvonne vertelde dat ze de opleiding tot Ritueelbegeleider deed en vroeg ons of ze de invulling rondom het afscheid van Alex mocht helpen vorm geven als afstudeeropdracht.

Yvonne stemde af met de uitvaartbegeleider.

Eerst werkte ze samen met ons het frame uit; thuis was er op twee dagen tijd om persoonlijk afscheid te komen nemen. De tijd daaromheen was voor ons, voor vrienden, de familie, de kinderen uit zijn stageklas, zijn klasgenoten, de buurkinderen … Vrijdagavond was in de kerk een afscheidsbijeenkomst en zaterdag was de crematie en na afloop een samenzijn in een dorpscafé.

Yvonne hielp ons met de invulling van het grote afscheid in de kerk, onze oudste zoon had de regie over de invulling in het crematorium.

Ze stelde vragen. Niet alleen aan ons maar ook aan anderen die rond Alex stonden, ze vormde zo voor zichzelf een beeld van Alex. We kregen opdrachten van Yvonne; welk symbool staat voor hem, denk na of je zelf iets wilt zeggen, welke muziek…

’s Nachts kwam het antwoord voor het symbool. Een steen, want Alex was een kei van een vent!

Via social media, via moeders van andere tieners hoorden we mooie verhalen over Alex. Hoe hij had geluisterd naar zijn leeftijdgenoten en hoeveel die daar aan hadden gehad. Hij had iets betekend in zijn korte leven, door de steen die hij in het water had gelegd was de loop ervan voor anderen veranderd.

Op de kaart kozen we voor een foto van zijn naam in keien, gemaakt door hemzelf tijdens een vakantie.

Na de afscheidsbijeenkomst kregen we van Yvonne het herinneringsboek in handen. Daarin ook alle teksten van de liedjes. Deze week las ik alles nog eens door en nu pas merkte ik dat het openingslied; Foto van vroeger van Rob de Nijs, ook gaat over de overgang van kind naar volwassenheid en hoe moeilijk dat kan zijn.

Alex deed de opleiding tot klassen-assistent en had bij ons in het dorp stage gelopen op een van de scholen. Veel kinderen en ouders kende hem als meester Alex. Toen hij overleed liep hij stage in een groep 7 in Heerhugowaard. Yvonne nam contact op met die school en zorgde dat de kinderen afscheid konden nemen van hun meester, ook wilden de kinderen iets bijdragen tijdens het afscheid. Dat kreeg vorm in een door hen gezongen lied (Hey Brother) dat Alex zelf graag draaide na afloop van de stagedag. En in de kerk deelden de kinderen de steentjes uit als herinnering aan Alex. Mooie geslepen steentjes, 700 stuks, voor iedere bezoeker een steentje.

Nog lang na zijn overlijden vertelden mensen me dat ze het steentje nog altijd ergens hadden liggen en iedere keer aan ons en aan Alex dachten als ze hem weer tegenkwamen. Mijn steen heb ik laten verwerken in een sleutelhanger.

Ieder van ons gezin heeft iets gezegd tijdens de bijeenkomst. Yvonne gaf aan hoeveel woorden ongeveer het max was. Regelmatig vroeg ze naar de vordering en ook belangrijk, als je toch niet wilt dan kan ik het van je overnemen zei ze.

Ikzelf vind een aantal van de rituelen uit de kerk mooi, het aansteken van het licht rondom de kist, een lichtje bij Maria. Zo werd het een afscheid van ons samen, een dierbaar afscheid waar we met enkel positieve gedachten op terug kijken.

Hoewel het geen traditionele avondwake moest worden was de kerk wel een prachtige plek voor het afscheid. Er kunnen veel mensen samen komen, het was niet alleen ons verdriet. Een goed afscheid helpt bij de rouwverwerking, het afscheid van Alex was groots maar voelde toch intiem. Yvonne lukte het om onze verschillen samen te brengen tot een mooi geheel, ze durfde ons verdriet mee te voelen. Luisterde, stuurde waar nodig en nam ons bij de hand. Ook na het afscheid was ze er af en toe om ons te steunen, om een praatje, om zomaar…     Dank je wel Yvonne.

Bij een open dag in Ondernemerscentrum Concordia, in oktober 2014, heb ik Yvonne ontmoet en ze vertelde over haar beroep Ritueelbegeleider. Met haar warme uitstraling en passie legde ze mij, in het kort, uit over haar werkwijze. Ik was  diep onder de indruk, en kreeg een bewaarkaartje mee.

Bij thuiskomst gaf ik Cees, mijn man, die ernstig ziek was dit bewaarkaartje en vertelde vol enthousiasme mijn ontmoeting en het fijne gesprek die ik had gehad met Yvonne. Dit bewaarkaartje moet je goed bewaren zei hij. En hij was er van overtuigd dat het afscheid goed zou komen. Hoewel de meeste dingen waren besproken gaf dat voor ons beiden heel veel rust.

Naar omstandigheden ging het redelijk goed met Cees en waren we alleen nog bezig met het leven. Drie maanden later overleed Cees toch nog plotseling en Yvonne werd ingeschakeld. In alle rust thuis, waar Cees lag opgebaard, hebben we samen met Yvonne en de familie over het leven van Cees verteld. Zo konden we aan de voorbereiding gaan werken van de afscheidsviering. Cees deed heel veel met zijn handen. Een foto van zijn handen stond bij het condoleanceboek en op de kist. De natuur en vogels waar Cees van hield kwamen allemaal in muziek en woorden terug. Al deze symbolen zorgde voor een persoonlijk afscheid waarin iedereen Cees herkende hoe hij was en wat hij deed.

Onze kleindochter, ruim 4 jaar, ging vaak met Opa naar de speeltuin. Na de viering zijn we met het gezin naar het crematorium gegaan om Opa uit te zwaaien. Yvonne vertelde haar, dat Opa naar een plek gaat waar het goed is, een soort speeltuin waar kinderen spelen en waar de vogeltjes fluiten.

Nu twee jaar later vraagt ze, af en toe, of ik het  voor wil lezen en kijken we samen in het mooie herinneringsboek, van het afscheid, dat we hebben gekregen en heel waardevol is.

Lieve Yvonne we hadden door jou, ondanks het verdriet, een prachtige persoonlijke afscheidsdienst van Cees. Jouw samenwerking met Joop Krul, uitvaartleider van De Laatste Eer, hebben wij als zeer waardevol ervaren. Familie en kennissen waren diep onder de indruk over de wijze waarop jij de dienst hebt vorm en inhoud  gegeven. Regelmatig wordt er vol lof over jou gesproken, en namens de familie zeggen wij je hartelijk dank.

Het was hartverwarmend.

Zaterdag 20 december 2014 overleed mijn man Klaas Vink op 67-jarige leeftijd om 2 uur ’s middags, in het bijzijn van onze 2 dochters en ikzelf. Dan bel je eerst de huisarts; die moet de dood constateren. Daarna bel je de uitvaartondernemer, Co Feld van Monuta, waarbij wij zijn aangesloten. Ik vroeg aan Co: ‘ik zou graag Yvonne Heddes Ritueelbegeleider willen vragen om de crematie te begeleiden’. Natuurlijk kan dat zei Co, dus ook Yvonne gebeld. Ik wilde Yvonne vragen omdat wij haar goed kennen vanwege mijn man zijn werk. En 14 dagen voor zijn overlijden was Yvonne nog met haar man bij Klaas op bezoek geweest. Ik stond er toen nog niet bij stil om Yvonne te vragen. Maar wat ben ik achteraf blij dat ik haar gevraagd heb. 4 jaar geleden had ik Yvonne ook al meegemaakt op een begrafenis van een hele goede kennis; hoewel ze toen nog niet officieel Ritueelbegeleider was.

Co Feld regelde alles bij ons thuis, waar mijn man Klaas opgebaard werd en Yvonne kwam ’s avonds langs om alles door te nemen; maar ook de dagen erna kwam ze regelmatig bij ons. Yvonne had hele goeie ideeën; ze keek rond in de kamer en zag een grote kaars staan die wij op ons 25-jarig huwelijk hadden gekregen, maar die had nog nooit gebrand. Yvonne stelde voor om die mee te nemen naar de crematie en hem daar aan te steken. Ze zag ook nog een kaars met de tekst ‘opa’; ook die kaars werd meegenomen.

Verder vroeg Yvonne of we iets symbolisch hadden als herinnering om mee te geven aan alle mensen die op de crematie kwamen. Dat werd “de schoen van Klaas”. Die schoen hadden wij gekregen op een veteranentoernooi in Wageningen; wij waren toen 12 ½ jaar getrouwd. Zijn leven lang was Klaas aan de voetbal verbonden bij Kwiek ’78. En zo werd er een foto van de voetbalschoen, die op zijn kist stond, gemaakt en daarvan werd een kaartje gemaakt met de tekst:

“Mooi dat je in mijn leven was”… Klaas

Vooraf ging Yvonne met mijn kleinzoons naar het crematorium De Waerdse Landen in Heerhugowaard om alles door te nemen want mijn kleinzoons zouden een eigen gemaakt lied met gitaar en piano voor opa spelen. En er zou gefilmd worden en foto’s getoond, dus alles werd goed door Yvonne afgestemd. Ook de muziek die mijn man zelf al had uitgezocht werd gedraaid, tussen alle sprekers in.

En dan is het zaterdagmiddag 27 december, de dag van de crematie. Vanaf ons huis werd Klaas begeleid naar het voetbalveld voor zijn laatste ronde op het veld. Daarna reden we naar het crematorium in Heerhugowaard. Daar nam Yvonne alles over. Ze begon het welkomstwoord over de donkere dagen voor kerstmis, daarom gingen we Klaas nu in het licht te zetten. Yvonne liet onze 6 kleinkinderen 6 kaarsen aansteken en ikzelf de 7e kaars (die van ons 25-jarig huwelijksfeest). Het getal 7 kwam bij ons ook veel voor, dus daar voelen we ons mee verbonden.

De crematie duurde 1½ uur; mooie woorden werden er gesproken en er waren veel mensen. Het grote aantal bloemenstukken mocht ik na de crematie weer mee naar huis nemen.

En dan is alles voorbij!

Maar een paar dagen later kwam Yvonne nog langs met het Herinneringsboek van de crematieplechtigheid. Alle gesproken teksten staan daarin, zodat je het thuis op je gemak nog eens kunt lezen; dit is goed voor het verwerken van je verdriet; het geeft steun.

Mijn dank aan Yvonne dat Klaas zo’n mooi afscheid heeft gehad en dat alles goed geregeld was.

Gea Vink-Hellingman

The hardest thing to do is letting go

Not because you want to

but because

you have to

Het moeilijkste ding om te doen
is te laten gaan
niet omdat je wilt,
maar omdat je moet!

Op 13 juli 2015 is Olaf, mijn lieve vriend, overleden aan de gevolgen van een hersentumor, nadat hij bijna 2 jaar ziek is geweest.

Ondanks dat Yvonne en ik in hetzelfde dorp wonen, kende ik haar niet. Mijn schoonmoeder kende haar echter wel en adviseerde mij om haar te vragen. Zodoende kwam Yvonne bij ons over de vloer.

Yvonne maakte dingen bespreekbaar over o.a. de herinneringsdienst (bijvoorbeeld wil je wierook in de kerk of niet). Dit was een heftig gesprek, maar aan de andere kant ook goed, op deze manier wisten we zeker dat we een dienst konden maken die Olaf zelf ook mooi zou vinden, dat het naar zijn wens zou verlopen. Yvonne kwam weleens vaker langs en zo leerden wij haar en zij ons kennen. Als ik eraan terug denk is het bijzonder dat iemand die je niet kent, in de moeilijkste tijd van je leven je leven komt binnen wandelen. Maar met Yvonne voelde het erg warm en vertrouwd, ze was altijd even hartelijk en dat is fijn in zo’n moeilijke en bizarre tijd.

Toen Olaf overleden was hebben mijn (schoon)familie en ik samen met Yvonne een hele mooie herinneringsdienst gemaakt. Omdat Olaf altijd met zijn handen bezig was/aan het klussen was, had Yvonne “handen” als rode draad gebruikt tijdens de dienst. Ons zoontje, alle neefjes en nichtjes hadden papieren handjes gemaakt en daar mooie teksten op geschreven en tekeningen op gemaakt. Het is uiteindelijk een hele mooie herinneringsdienst geworden.

Omdat ons zoontje 4 jaar was toen zijn vader overleed, hebben we de dienst gefilmd en gefotografeerd, zodat hij dit later (mocht hij dat willen) kan bekijken. Yvonne kende een fotograaf en cameraman, ook zij waren niet alleen hele warme mensen, maar ook deskundig, zij leverden heel mooi werk af.

Verder kregen we een heel mooi herinneringsboek, hierin stonden alle teksten van de dienst.

Het allerfijnste vind ik de warmte die Yvonne uitstraalt. Als een dierbaar iemand overlijdt stort je wereld compleet in. Je hebt zoveel verdriet en tegelijkertijd is het een hectische tijd, er moet in een paar dagen tijd heel veel geregeld worden. Het is heel fijn als er dan een liefdevol persoon is die je hierbij begeleid.

Ook nu, als ik Yvonne tegenkom, stopt zij altijd voor een praatje en vraagt ze hoe het met mij en mijn zoontje gaat. Yvonne is altijd oprecht geïnteresseerd.

Ondanks alle verdriet kijken wij terug op een heel warme, persoonlijke en zeer liefdevolle herinneringsdienst, dit is voor een groot deel dankzij Yvonne.

Linda Grooteman

“Mijn passie is echt!!!!
Mijn liefde is echt!!!!”

Yvonne heeft in 2002 vanuit haar rol als vrijwilliger al een onuitwisbare indruk gemaakt bij de avondwake van mijn moeder. Haar betrokkenheid en vriendelijke ‘zakelijkheid’ hebben er toen al toe geleid dat we op onze manier invulling konden geven aan het afscheid van mijn moeder.
Na het overlijden van mijn broer in 2015 was het voor ons min of meer vanzelfsprekend dat Yvonne ons hier opnieuw bij zou begeleiden. Alle betrokkenen, volwassenen en kinderen, krijgen haar speciale aandacht en worden tegelijkertijd begeleid in het rouwproces en krijgen een rol in het afscheid die bij hen past. Het is bijzonder om iemand met zoveel bezieling haar werk te zien doen!

Mike Schouten