Afscheid van de Indië-veteraan
Toen onze pap het bericht kreeg dat de artsen niets meer voor hem konden doen, vroegen we hem naar zijn wensen voor zijn afscheid. Ik wil graag dat vrouwtje met die bril, zei pap.
Hij bedoelde Yvonne!
Pap werd in zijn diensttijd in 1947 uitgezonden naar Nederlands-Indië, een periode waar hij liever niet over sprak. Trouw werden wel de reünies bezocht, en ook het contact met zijn dienstkameraden bleef al die jaren belangrijk.
Hij was zeer vereerd toen hij begin 2019 het invasiekoord kreeg uitgereikt.
Dit gevlochten koord heeft de kleuren van het Koninklijk Huis: oranje en koningsblauw.
Alle militairen van de Prinses Irene Brigade die in 1944 in Normandië aan land kwamen, ontvingen dit speciale herinneringskoord. In 2019 werd dit koord ook toegekend aan de militairen die tussen 1945 en 1982 ingedeeld waren bij dit regiment, als teken van verbroedering en het versterken van de onderlinge verbondenheid.
Het koord had een ereplaats in de woonkamer en pap liet het vol trots aan Yvonne zien.
Zo kreeg Yvonne het idee om dat koord te nemen als symbool van verbondenheid.
Wat was dat mooi gekozen! Als gezin zijn wij immers ook met elkaar en onze ouders verbonden.
Uiteindelijk zou het koord nog 2 jaar in de woonkamer blijven hangen.
Yvonne hield samen met haar hondje Nicky het contact al die tijd warm.
Op 9 maart 2021 was het helaas zo ver.
Pap was “aan het end van zijn akker”, zoals hij zelf steeds vaker zei.
Een prachtige foto van hem in actie op zijn trekker stond samen met deze tekst op de rouwkaart,
met aan de binnenzijde een foto van zijn invasiekoord en het veteranenteken.
We hebben pap zijn invasiekoord in zijn handen gelegd en elk van zijn 10 kinderen heeft er als teken van verbondenheid een lang satijnen lint aan vast geknoopt in de kleuren van het koord: oranje of koningsblauw. Mam knoopte er vervolgens 2 linten aan vast, van allebei de kleuren een.
Het was een bijzonder gezicht, al die mooie gekleurde linten, die uit de kist hingen.
Tijdens de plechtigheid werden de linten symbolisch doorgeknipt: we laten je nu gaan, maar blijven voor altijd met jou en met elkaar verbonden. Elk kind kreeg een afgeknipt lint mee, mam twee.
Door Yvonne gestimuleerd durfde mam het aan om zelf een West- Fries gedicht voor te lezen!
De toepasselijke muziek, woordjes en foto’s werden professioneel aan elkaar gepraat door Yvonne.
Indrukwekkend was het blazen van de taptoe, gevolgd door 1 minuut stilte.
De praktische invulling werd keurig en respectvol verzorgd door Angita Waal-Pijper van begrafenisvereniging St.Barbara. Zo hebben we met de hulp van Yvonne en Angita onze pap een waardevol, warm afscheid kunnen geven.
Dit ondanks alle coronabeperkingen èn met zo’n grote familie, waarvan een deel de plechtigheid noodgedwongen via livestream heeft gevolgd. In het door Yvonne gemaakte herinneringsboek is de hele plechtigheid vastgelegd, waardoor we de teksten meerdere keren kunnen nalezen.
Wat zijn we blij met pap zijn keuze voor dat vrouwtje met die bril!
Dank je wel Yvonne, namens de hele Familie Potjes
